سیمین فلـک

دیروز به این فکر می کردم که عزیزم حالا اگه دوست دخترم* بودی، پژمرده ترینِ اطلسی هام رو برات میاوردم و می گفتم تو راجب توازنی، پایداری. طبیعیه که عمر زیبایی گلها از نظرت پوچ و چرند باشه.

-

خسته بودم، کسل و کوفته ذهنی و جسمی هم همینطور. به غذایی فکر می کردم که اگه مغزم رو باهاش می بلعیدم شبیه به مزه کدوم یک از لیست خط خورده هام میشد. گشنمه، به تیکه ای از مغزم فکر می کنم که از فکر به غذا، از فکر کردن به خودش به خنده افتاده. با نگاه کردن به بابا می خوام بزنم زیر گریه که تمریناتم به اندازه از پا در اومدنم سخت و طاقت فرسا هست. هرچی می کشم از این کم خونی لعنتی برای بدنم بس نیست انگار و اگه سراغی از معدم بگیری، دسته زاغ های حیاط رو نشونت میدم و می گم یه شب جای پنیری که دوستشون داری، دزدیدنش. با وجود همه ی اینها ازم توقع چشم بستن به روی بوسیدن دوناتی که بیشتر از سفسطه های رژیمی تو عاشقشم رو داری؟ به نظرت من چاقم؟ یا اگه چاق بودم هنوز هم دوستم داشتی که یادم میوفته پریودم. کیسه پارچه ای خالیم رو با طرح نارنجی هیچ بغل می گیریم و پاهامو تو شکمم جمع می کنم. می گم ولی دل من بیش تر از دونات با روکش شکلات میدونی برای چی به رحم میاد؟ افرین، کادیلاک با روکش نارنجی. بابا می خنده. دستم رو به طرف زیاد کردن ضبط می برم و با پخش italiano به ماهی که از پشت سپیدار ها تا بالای گاراژ کادیلاک های منتظر رفته سلام می دم.

-حرفی نیست.

گاهی این حقارت کلماتن

که از من میمیرن فقط.

بعدش نگاهت کردم

یکم با این پا اون پا کردن گفتم

رنگ پیراهنت به شب میاد

صدفی موها و لاک ناخونت به طهران

خودت و خوب با شهر ست کردی.

-می بخشید خانوم؛

استایلیستتون خالق این جهانه؟

ب.ظ11:31

شنبه؛

همینقدر شلوغ، کسالت بار و صد البته سبز.

پ ن: یه روزم میام و از قیام انقلاب خیز دخترک امروز می نویسم.

پ ن2: با حذف آخرین مهلت دیدار با گزیده های اوکراین و افغانستان از اولین سری برنامه تعطیلات، دو تا بلیط گرفتم برای یکشنبه های کافه ققنوس، امیدوارم همه چیز همونطور که انتظارش و دارم پیش بره.

دستانش ملحفه برای بچه ها و حرف هایش دغدغه گل های کاغذی مادربزرگ شده بود. می خواست بگوید لاشه کوچک نهنگی که در اسکله جا گذاشتی بسیار پوسیده. چشمهایش را حضرت موریانه شکار و قلبش را دو هزار و هفتصد و چهل و پنج موجی که در نبودت شمرده ام، بلعیده. حال ماهرانه تر از پیش پوست پیر دل ستاره را به دار بوسه می کشاند. در میهمانی های عصرانه به لیموی همسایه با گوزن ها از چای زنان نازای قبیله های دور مست و بسیار ساکت و صبور طویل تپه های خیس را با خیال پابرهنه ات به امید غروبی که بزایند دویده.

پ ن: درگیر غم نشو