یه وقتهایی طوری از اینجا، بلاگ و آدمهاش غافلم که انگار اصلا یا قبل از اون بلاگی نداشتم یا ربطی به اینجا بودن ندارم هنوز. یه وقتهایی که می نویسم و کلمات به دهن کجی عجله طوری به فرو ریختن از حالت انتظار برای انتشار پرواز می کنن که چاره جز حذف و فرار جز سکوت نمی بینم.

پست قبل رو نوشتم، بوسیدم، دیدم لبخند ماه رو و در حالی که عزیزکم من هم از پشت پنجره نمی تونستم حالی کنم که وجود دارم، از کلماتم هم فراموش شدم. حالا می پرسی از واقعیت این خوشحالی که واقعی نیست و خوش حال؟ که اگه شبیه آدمم تنهایی کلاغ است هنوز؟

-حالا فکر می کنم به بدن کلاغ که پوشیده از پر

و بدن من که از دوست داشتنت و اندوه.