سیمین فلـک

 من می خواهم بدانم که، راستی راستی زندگی یعنی اینکه توی یک تکه جا،

هی بروی و برگردی تا پیر شوی و دیگر هیچ؟!

 یا اینکه طور دیگری هم توی دنیا می شود زندگی کرد؟

ماهی سیاه کوچولو

- صمد بهرنگی

،،

من / روشنا / بابک

مکان سوم / دست ها / زوال

محبت / تنفر / زمان

کلاغ / پر / سبز

5/8

.

یه وقتهایی طوری از اینجا، بلاگ و آدمهاش غافلم که انگار اصلا یا قبل از اون بلاگی نداشتم یا ربطی به اینجا بودن ندارم هنوز. یه وقتهایی که می نویسم و کلمات به دهن کجی عجله طوری به فرو ریختن از حالت انتظار برای انتشار پرواز می کنن که چاره جز حذف و فرار جز سکوت نمی بینم.

پست قبل رو نوشتم، بوسیدم، دیدم لبخند ماه رو و در حالی که عزیزکم من هم از پشت پنجره نمی تونستم حالی کنم که وجود دارم، از کلماتم هم فراموش شدم. حالا می پرسی از واقعیت این خوشحالی که واقعی نیست و خوش حال؟ که اگه شبیه آدمم تنهایی کلاغ است هنوز؟

-حالا فکر می کنم به بدن کلاغ که پوشیده از پر

و بدن من که از دوست داشتنت و اندوه.

-حرفی نیست.

گاهی این حقارت کلماتن

که از من میمیرن فقط.

بعدش نگاهت کردم

یکم با این پا اون پا کردن گفتم

رنگ پیراهنت به شب میاد

صدفی موها و لاک ناخونت به طهران

خودت و خوب با شهر ست کردی.

-می بخشید خانوم؛

استایلیستتون خالق این جهانه؟

ب.ظ11:31

صبح سه شنبه؟ (اگه از زندگی خواب نمونده باشم و امروز سه شنبه باشه احتمالا)

چهارصد تا تماس بیخود از بابک داشتم

یکم آشپزی کردم و بابت پیشرفت چشمگیر دستپختم به آشتی ماهیتابه عزیزم با انگشتهای سوخته م فکر کردم.

فکر کردم به حماقتم از قبول کردن دعوت بهار1 دوست نازیبای هم اسمم و خنده های بابک از پرسیدن اینکه یعنی چاره جز گریختن به اجتماع نیست. بعدش گفتم الهی بمیرم- و قربون صدقه هیچ کس نرفته بودم.

پ ن: کار به اسم هامون و اینکه از من هم بزرگتره ندارم

اول نبودن همیشه یه ورژن نامحبوب از خوشحالیه

خوشحالم که با اختلاف همیشه دوم

و بهار یک من نیستم.

درست اول جاده ای که می رود به سوی جهنم

ایستاده ام تا جای کبودی را بر پیوند گاه لبهایت ببوسم

زانوی خون چکان را بر یخ بستگی زمین می گذارم

تا بند کفشهایت را ببندم 

شاید که دست روی شانه ام بگذاری

جهان در چشم تو می سوزد

و آرزوی تو در گاز عامل اعصاب

نگاهت را از غبار جاده پس می گیرم

که آخرین جرعه های امید را از ان بنوشم

و دستانت را با نفسم گرم می کنم 

که بدانی جست و جو قرن هاست به سر آمده

از شهر گم شده در غبارهای سمی بی پایان

که کودکانش را با گلوله به بهشت می فرستد

مرا با بوسه رهسپار دوزخ کن

-یکشنبه،گوسان

.

والس دوم

برداشت اول؛

با دستان لخت تاول زده

به جان آخرین دیوار خواستن میوفتم

تا در روشنای شگفت پذیرفتن

وقتی اتاق رنگ رهایی به خود گرفته

نبض پیشانی ام را به دستان لرزان تو بسپارم

رنگ رهایی گرم است

و سایه تو را با رشته های بی پروای دود می آراید 

ما بر نخواهیم گشت که ترانه ها را برداریم

من بند امید را به آب داده ام

و می خواهم که اگر برجامی هست

در انتهای همین درنگ باشد

انجا به تو خواهم گفت

حالا که نشسته ایم

بیا لابه لای این کاسه های سم

یک فنجان چای هم بنوشیم

-

شنبه؛

همینقدر شلوغ، کسالت بار و صد البته سبز.

پ ن: یه روزم میام و از قیام انقلاب خیز دخترک امروز می نویسم.

پ ن2: با حذف آخرین مهلت دیدار با گزیده های اوکراین و افغانستان از اولین سری برنامه تعطیلات، دو تا بلیط گرفتم برای یکشنبه های کافه ققنوس، امیدوارم همه چیز همونطور که انتظارش و دارم پیش بره.