سیمین فلـک

امروز که منتظر صنم بودم. به این فکر می کردم که اگه اینجا بودی پاستیل جنگلی می زدیم با پپسی.

اگه می گفتی صدای جرج رو به صدامون تزریق کنیم، اینکارو می کردیم و روحمونو به مه می باختیم.

صنم که برگشت پرسید دستام چیشده. از جیب خاکیم بیرون کشیدمشون، یاد صدایی افتادم.

-دستها حافظه دارن، تو پوست من رو فراموش نمی کنی.

پ ن: آسمون افتابی و هوای طهران مناسب برای انواع خریت عاطفی

من به فکر.. قصه گفتن گوگوش.. 

-کاش اونقدر قدرت داشتم که زمان رو برای هردوی ما تا قبل از شونزده سالگیت ثابت نگه دارم

 19 جولای 1991

تق. با پرت کردن دست نوشته های پارسالم هم که چیزی از تنبلیم برای دم نکردن چای کم نکرد.

سعی کردم انگشتهام و تا رسیدن به پنجره کش بیارم.

سرم و یه دور به سمت چشمهای بسته اونور پنجره یه بار به سمت آیینه کج کردم:

زندگی اونقدری کوتاه هست که با یه روز ترک چای تریاکی نمیرم دیگه؟.. آره..؟

-آره.