سیمین فلـک

شب عجیبی بود

پر از حس پرواز و در عین حال بی تفاوتی.

اومد نشست کنارم بی مقدمه گفت کاش مرغ بودم.

جدا از لحن طنزش خیلی بی فکر گفتم کاش نبودم.

دوساعته که از زمان برگشتنم میگذره

و فکر من از کل مسیر مهمونی تا خونه به اینکه یعنی چقدر سخت گذشت

یا چطور گذشت که به این مرحله از خلا رسیدم.، گذشت..

پ ن: اهای زیبارویی که گفتی بنویسم

نمیدونم باید اینجا ازت اسم ببرم یا نه

در هر حال اما شروع کردم.

پ ن2: خوبم.

پایان امروز که بیاد، آسیب پذیر ترینم

کافیه بغلم کنی تا بین شونه هات جون بدم.

دستانش ملحفه برای بچه ها و حرف هایش دغدغه گل های کاغذی مادربزرگ شده بود. می خواست بگوید لاشه کوچک نهنگی که در اسکله جا گذاشتی بسیار پوسیده. چشمهایش را حضرت موریانه شکار و قلبش را دو هزار و هفتصد و چهل و پنج موجی که در نبودت شمرده ام، بلعیده. حال ماهرانه تر از پیش پوست پیر دل ستاره را به دار بوسه می کشاند. در میهمانی های عصرانه به لیموی همسایه با گوزن ها از چای زنان نازای قبیله های دور مست و بسیار ساکت و صبور طویل تپه های خیس را با خیال پابرهنه ات به امید غروبی که بزایند دویده.

پ ن: درگیر غم نشو

امروز که منتظر صنم بودم. به این فکر می کردم که اگه اینجا بودی پاستیل جنگلی می زدیم با پپسی.

اگه می گفتی صدای جرج رو به صدامون تزریق کنیم، اینکارو می کردیم و روحمونو به مه می باختیم.

صنم که برگشت پرسید دستام چیشده. از جیب خاکیم بیرون کشیدمشون، یاد صدایی افتادم.

-دستها حافظه دارن، تو پوست من رو فراموش نمی کنی.

پ ن: آسمون افتابی و هوای طهران مناسب برای انواع خریت عاطفی

من به فکر.. قصه گفتن گوگوش.. 

-کاش اونقدر قدرت داشتم که زمان رو برای هردوی ما تا قبل از شونزده سالگیت ثابت نگه دارم

 19 جولای 1991

تق. با پرت کردن دست نوشته های پارسالم هم که چیزی از تنبلیم برای دم نکردن چای کم نکرد.

سعی کردم انگشتهام و تا رسیدن به پنجره کش بیارم.

سرم و یه دور به سمت چشمهای بسته اونور پنجره یه بار به سمت آیینه کج کردم:

زندگی اونقدری کوتاه هست که با یه روز ترک چای تریاکی نمیرم دیگه؟.. آره..؟

-آره.